Od początków istnienia społeczności pojawiło się zagadnienie zasad, którymi ma się ono rządzić. Historia uczy, że dobrze zorganizowane zarządzanie zbiorowością ludzką przy pomocy bywało przyczyną powstawania silnych państw, które przez długi okres czasu potrafiły sprawnie funkcjonować. Ta sama historia jednak pokazuje, że wiele z nich właśnie przy pomocy prawa dokonywało autodestrukcji. Nic zatem dziwnego, że liczni myśliciele podejmowali refleksję nad prawem jako istotnym elementem każdej społeczności mogącym w decydujący sposób wpłynąć na jego pomyślność. Wśród nich pojawił się trzynastowieczny filozof św. Tomasz z Akwinu, który sformułował koncepcję prawa zorientowanego na dobro wspólne zbiorowości, w której ono obowiązuje. W mniej odległej przeszłości, w wieku dwudziestym, znaleźli się kontynuatorzy jego koncepcji, którzy w realiach powstających totalitaryzmów rozwijali ją, widząc w porządku prawnym powiązanym z moralnością antidotum na niszczenie jednostek i degradację społeczności. Jednym z nich był polski uczony Czesław Martyniak, który nie tylko poddał krytyce dominujący pozytywizm prawniczy odcinający prawo od jakichkolwiek wartości moralnych, ale w duchu św. Tomasza formułował koncepcję prawa służącego dobru człowieka i społeczeństwa w którym żyje. Wskazywał m. i. ną konieczność związków między prawem a istotnymi dla ludzi wartościami a także jego walor wychowawczy. Omówieniu jego poglądów będzie poświęcony wykład.